برای جلوگیری از حرکت آتش به داخل سیلندر، باید هر یک از شیلنگ‌ها را قبل از روشن کردن تورچ تخلیه کنید تا از مخلوط شدن اکسیژن و استیلن جلوگیری شود. این عمل هواگیری یا purging نام دارد. همچنین، نصب شعله‌گیر در ابتدای هر شیلنگ (بعد از رگلاتور) و والو یک طرفه در انتهای هر شیلنگ (قبل از تورچ) توصیه می‌شود.

استیلن گازی ناپایدار است که در اثر عواملی به هیدروژن و کربن تجزیه می‌شود. در صورت تجزیه، سیلندر مملو از هیدروژن شده و وجود جرقه‌ای با انرژی حدود 0.02 میلی‌ژول (مانند چرخاندن یک‌چهارم دور شیر استیلن یا ضربه‌ای از بیرون) می‌تواند موجب انفجار شود.

فشار سیلندر استیلن نباید از 250 psi (حدود 17 بار) بیشتر باشد. این مقدار بسته به درجه حرارت محیط کمی متفاوت است.

برای جوشکاری اکسی‌استیلن سه نوع شعله تولید می‌شود:

1. شعله کاهنده یا کربنیزه کننده: مناسب برای جوشکاری فلزاتی با کربن بالا و آلیاژهای سخت مثل نیکل و کبالت.
2. شعله خنثی: مناسب برای اکثر عملیات جوشکاری.
3. شعله اکسید کننده: مناسب برای گداختن و امتزاج برنج و برنز.

استیلن به خودی خود سمی نیست، اما ناخالصی‌های موجود در استیلن صنعتی مانند فسفین و آرسین می‌توانند سمی باشند. استنشاق این گازها می‌تواند مضر باشد، بنابراین باید از گاز با خلوص بالا استفاده شود.

سیلندر استیلن باید همیشه به صورت ایستاده حمل و نقل شود. در صورت خوابیده بودن سیلندر، قبل از استفاده باید حداقل یک ساعت به حالت ایستاده قرار گیرد. همچنین، سیلندر نباید در محل‌های مرطوب قرار داده شود تا از پوسیدگی کف آن جلوگیری شود.